Infovaria
Infovaria.jouwweb.nl

Pink Floyd: Hoe het tot een reunie kwam

Een reconstructie

In het boekje bij zijn live dubbel CD In the Flesh heeft Waters het over de “bad old days” en verderop schrijft hij verbitterd dat hij niet veel nummers opgenomen heeft van Dark Side Of The Moon, omdat deze in zijn geheel is uitgebracht “by another band”! Alsof het uitspreken van de naam Pink Floyd hem met haat vervulde. Dat was in 1999/2000, het jaar van uitkomen van deze live dubbelaar.

In 2005 stond Waters met zijn  oude makkers op het podium van Live8. Wat is er in die tussentijd gebeurd dat het tot een reünie kon komen? Een reconstructie.

 

Ontmoeting Waters en Mason

In januari 2002 viert Nick Mason vakantie op het Caribische eiland Mustique. Tijdens een uitje op het strand wordt hij door een onbekende op zijn  schouders getikt. Het blijkt niemand minder te zijn dan Roger Waters die toevalligerwijs ook daar vakantie houdt. De twee raken niet uitgepraat en spreken tijdens die vakantie nog een aantal keren af. Uiteindelijk leidt dit tot een hernieuwde vriendschap tussen de twee. En daar het blijft het niet bij want Roger nodigt Nick uit voor een aantal gastoptredens met zijn tourneeband. Voor het eerst in 2002 tijdens een concert in London hanteert hij de drumstokken voor het nummer Set the Controls for the Heart of the Sun. En er zullen er nog een aantal volgen.

 

Publicatie van Inside Out

In 2004 kwam het boek Inside Out uit met als ondertitel A personal history of Pink Floyd van Nick Mason. Voor publicatie zendt Nick Mason drukproeven van een eerste versie naar David Gilmour, Richard Wright en Roger Waters met het verzoek om commentaar. Van alle 3 ontvangt hij een reactie. Van Gilmour en Waters zelfs een heel uitgebreide. Zij betwisten in hun commentaar sommige in het boek ingenomen en verwoordde standpunten. Enerzijds  betreft het kritiek op de beschrijving van feitelijke gebeurtenissen of gang van zaken, anderzijds zijn het oneens met Masons reconstructies over muzikale, conceptuele en artistieke bijdragen aan nummers en albums (met steeds als inzet wie de aanbrenger is van het idee).

 

Interview Nick Mason

In een interview laat Nick Mason zich ontvallen dat hij zich zou kunnen voorstellen dat een reünie van Pink Floyd voor een goed doel best een mogelijkheid zou kunnen zijn om weer samen op het podium te staan. Hij geeft hiermee bedoeld of onbedoeld een signaal af aan zijn (vroegere) bandgenoten, maar ook naar de buitenwacht.

Bob Geldof is op dat moment achter de schermen bezig met de organisatie van een tweede versie van Live8. Door het spelen van de rol van Pink in de film The Wall kent hij de hoofdrolspelers in dit drama David Gilmour en Roger Waters persoonlijk, terwijl daar tegenover staat dat beide heren Geldof hoog hebben zitten.

Als Geldof het interview met Mason onder ogen krijgt, ontspruit er in zijn brein een idee. Een hereniging van Pink Floyd op het podium van Live8 moet extra veel aandacht genereren voor de goede zaak: Make Poverty History.

 

 

Geldofs herenigingswerk

Hoewel hij verschrikkelijk druk is, neemt hij zich stellig voor deze doelstelling te realiseren. Op een dag belt hij met David Gilmour en legt hem zijn idee voor. Deze geeft gelijk aan er weinig voor te voelen (want hij is druk met zijn nieuwe solo-cd en aansluitende tournee), maar vraagt bedenktijd. Kort na dit contact laat Gilmour weten er geen zin in te hebben. Daarna zoekt Geldof contact met Mason en vraagt hem hoe hij zijn plan voor elkaar kan krijgen en aan welke touwtjes hij moet trekken. Na overleg spreken ze af dat Mason het er in bedekte termen met Roger Waters over zal hebben. Zo gezegd zo gedaan en het plan van aanpak lijkt te werken. Waters wil weten wat Geldof van hen verlangt en neemt contact met hem op. Dan krijgt hij de wens van Geldof en de gang van zaken tot dusver te horen. Aan het eind van het gesprek vraagt en krijgt hij het telefoonnummer van Gilmour en Waters belt met hem. Waters laat duidelijk blijken dat hij vindt dat ze dit (alle 4) moeten doen. Wederom vraagt Gilmour bedenktijd. Een week later laat Gilmour aan Geldof weten dat ze het doen met de veelzeggende woorden: “We will do your fucking gig”.

 

Doel bereikt

Als de kogel door de kerk is, wordt het in de openbaarheid gebracht via o.a. een verklaring van Gilmour met de strekking dat de kwesties en het gesteggel uit het verleden tussen Waters en Pink Floyd in het niet vallen bij de doelstelling van Live8 om via de reeks concerten wereldwijd aandacht te vragen voor de armoede in de wereld en de wereldleiders te bewegen om meer geld vrij te maken voor de bestrijding daarvan. Als daar met een gezamenlijk optreden van Pink Floyd een bijdrage aan geleverd kan worden, is dat het ruimschoots waard.

En zo zijn wij op het scheid van de dag van 2 op 3 juli 2005 getuige van de eerste en tevens laatste reünie van de meest succesvolle line up van Pink Floyd. Een magisch optreden van 4 nummers lang voor een enthousiast publiek: Een moment om nooit te vergeten.

 

Wat heeft Waters in die 5 a 6 jaar doen omslaan?

Om dit begrijpen is een stukje historie van belang. Waters heeft het nooit kunnen verkroppen dat hij als solo artiest nooit meer het succes heeft behaald als in zijn dagen bij Pink Floyd. Afgezien nog van het gesteggel over het gebruik van de naam Pink Floyd, heeft hij er altijd een kater overgehouden dat hij tijdens zijn  Radio Chaos-tournee voor halfvolle zalen optrad, terwijl zijn vroegere bandgenoten in uitverkochte stadions zijn nummers speelden. In hoeverre die laatste claim houdbaar is laten we hier buiten beschouwing. Het kwam er op neer dat hij hen het succes misgunde waar hij zelf naar snakte. Voor Waters voelde dit als een gebrek aan erkenning als het muzikale brein achter (een deel) van het werk van Pink Floyd. Dit ging zover dat hij de naam Pink Floyd niet in de mond nam.

 

Succes als erkenning

Toen hij in 1999 in de VS begon te touren zonder overigens nieuw werk te hebben uitgebracht, kreeg hij wel de aandacht en het succes dat hem voor zijn gevoel toekwam. Na 1994 waren  fans van de Floyd bepaald niet verwend met live uitvoeringen van hun favoriete muziek. Gaandeweg de tournee in zijn nieuwe vaderland kreeg hij er steeds meer zin in en het succes smaakte naar meer. Hij trof volle zalen met hongerig publiek naar live gespeelde Pink Floyd muziek. Tevens was hij in de gelegenheid om nummers van zijn beste solo album “Amused to Death” (1992) te spelen. Hij had het altijd hevig betreurd dat hij nooit met dat album op tournee was geweest.    

 

Erkenning geeft rust

Maar naar mijn mening heeft het boek van Nick Mason Inside Out voor de grootste ommekeer gezorgd. Een derde persoon, insider, voorheen een van zijn beste vrienden, laat zijn licht schijnen over de geschiedenis van de groep en geeft zijn visie over diverse creatieve claims die door de jaren heen door de een of de ander zijn neergelegd. Voor Waters moet het een eye-opener geweest zijn dat een aantal claims vanuit Masons invalshoek genuanceerd, anders lag dan in zijn herinnering en niet strookte met het beeld dat hij ervan had. Overigens gold hetzelfde voor Gilmour. In een interview afgenomen na Live8 erkende Waters ook dat de menselijk herinnering feilbaar is. Tevens liet hij  noteren dat hij niet het recht had de naam Pink Floyd te claimen.

 

Tand des tijds

De toenadering tot Mason was de eerste uiting van Waters veranderde houding en mildere stellingname. In het verdere proces heeft Nick Mason als “deelgenoot” van 2 kampen een belangrijke rol gespeeld als katalysator.

Last but not least moet de overweging bij zowel Waters als Gilmour (door Gilmour ook uitgesproken), stilstaande bij hun eigen eindigheid, geweest zijn dat dit een kans was om met elkaar weer on speaking terms te komen en niet “eeuwig” elkaars vijand te blijven. Gezien hun leeftijd kon daar niet zo lang meer mee gewacht worden en het zou beide ook een innerlijke rust geven. Daar ze bovendien allebei inmiddels een gevestigde naam waren in de rockmuziek kon er geen sprake zijn van gezichtsverlies.

Dit kwam het beste tot uiting hoe ze zich afficheerden voor hun laatste tournee:

  • Roger Waters:  Het creatieve brein achter Pink Floyd.
  • David Gilmour: De stem en gitaar van Pink Floyd.

 

Laatste noot

Het spelen op Live8 bood een uitgelezen mogelijkheid om een persoonlijke en muzikale hereniging waar te maken. De voldoening van het samenspelen en het bijleggen van de ruzies met erkenning van de onderlinge verschillen werd door alle 4 de bandleden gevoeld, gedeeld, en later uitgesproken. Kortom hoe een turbulente geschiedenis toch nog een passend slot kreeg.